یادداشت رضا مهدوی برای محسن چاووشی؛
آقای چاوشی ... صد هزار نفر منتظر شما هستند!
موسیقی ما - رضا مهدوی×: محسن چاووشی، اولین موسیقیدانی نیست که حریم بلند قلعه‌ی سنگی «شعر کلاسیک فارسی» را برای ورود اسب سپید موسیقی جوان امروز، گشوده است. قلعه‌ای به وسعت تاریخیای حافظ و مولانا، شهریار تبریزی و حتّی ژولیده نیشابوری. اما با جرأتی قریب به یقین، می‌توان ادعا کرد که تا این زمان، از موفق‌ترین تکسواران این راه بوده است. کاری که او کرده و در این آلبوم می‌شنویم، نه شبیه تجربه‌های نخستین پیشگامان این عرصه (نظیر فرامرز اصلانی و کوروش یغمایی) است و نه به تجربیات چهره‌های بااستعداد بعد از انقلاب (نظیر محسن نامجو و آرش می‌تویی و شادمهر عقیلی) شباهتی دارد. حتی ظاهر تکنیکیِ کار او، ساده است، ولی جان ـ مایۀ کار او، که بخش مهم آن را باید در لحن و بیانِ «خودِ» چاووشی جستجو کرد، از آثار زیبای هنرمندان نسلهای گذشته و امروز، گرم‌تر و مردمی‌تر است. در «تألیف» اختصاصی این نخل بلند بالا، اکثر عناصر تجربه شدۀ موسیقی‌های با کلام، در چهل سال گذشته، به شکلی غریب و در عین حال آشنا، کنار همدیگر چیده شده‌اند: ریتم‌های پاپ و راک، افکت‌ها، سونوریته‌ها (ی شرقی و غربی)، ملودی (های ایرانی و فرنگی)، حسّ و حال اجراهای صحنه‌ای، تمیزـ کاریهای استودیویی و رایانه‌ای، لحن‌های انتخابی از موسیقی‌های مختلف، غزل خوانی عامیانۀ فارسی و نوحه‌ها، همه از بوتهی ذهن پویا و تجربه دیدۀ چاووشی عبور کرده و در کوره‌ی سوزان حنجرۀ او، آلیاژی اختصاصی و تقلید ناپذیر را ساخته‌اند. با این همه عناصر که‌گاه ناب و بی‌تغییرند و‌گاه تغییر یافته و ابداعی هستند، حاصل کار او، ظاهری ساده و فروتن دارد. و شاید همین باشد که در قلب این همه مردم، در این همه سلیقه‌های گوناگون و گاه متضاد با هم، نفوذ می‌کند و با میل از آن استقبال می‌شود.
ادامه در لینک...
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
